تاثیر نمایه ی توده ی بدن، نسبت دور کمر به باسن و مجموع آن ها در پیش بینی خطر بروز سکته ی قلبی در مردان: مطالعه ی قند و لیپید تهران

مقدمه: چاقی از جمله عوامل خطرساز ماژور بیماری های قلبی ـ عروقی به ویژه سکته ی قلبی می باشد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی bmi، whr و ترکیب آن ها در پیش بینی خطر سکته ی قلبی در مردان انجام گرفت. مواد و روش ها: از مجموع 5183 نفر با سن بالاتر از 30 سال در مطالعه ی قند و لیپید تهران، 2206 نفر (5/42%) مرد بودند که به طور میانگین 7/6 سال مورد پی گیری قرار گرفته بودند. دو شاخص bmi وwhr به نرمال استاندارد تبدیل، سپس با هم جمع شدند، و متغیر جدید (متغیرz) تعریف گردید. داده ها با استفاده از رگرسیون خطرات نسبی cox تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: از 2206 مرد مورد بررسی، 53 نفر دچار سکته ی قلبی شده بودند که میزان بروز سالیانه ی سکته ی قلبی 390 در 100000 نفر برآورد گردید. خطر نسبی (rr) سکته ی قلبی در مردانی که بالاتر از چارک سوم bmi و whr بودند به ترتیب 7/2 و 9/3 برابر بیشتر از مردانی بود که در چارک اول بودند (01/0p<). رگرسیون خطرات نسبی cox با حذف متغیر مخدوش کننده ی سن نشان داد whr شاخص بهتری نسبت به bmi در پیش بینی خطر سکته ی قلبی در مردان است. مدل رگرسیون خطرات نسبی cox نشان داد متغیرz (ترکیب دو شاخص bmi وwhr) با دقت بیشتری می تواند خطر بروز سکته ی قلبی در مردان را پیش بینی نماید، به طوری که با افزایش هر واحد به نمرات z احتمال بروز سکته ی قلبی 29% افزایش می یابد. نتیجه گیری: ترکیب دو شاخص whr و bmi شاخص مهم تری نسبت به whr و bmi به تنهایی در پیش بینی خطر سکته ی قلبی است.